روش جراحی CABG یا پیوند بای ‌پس عروق کرونر قلب، یک عمل جراحی باز است که در آن، از یکی از شریان‌ های پا که به عضلات خون می ‌رساند، برداشته شده و یک سر‌ آن را به آئورت و سر دیگر آن را به پشت قسمت مسدود شده ی قلب، پیوند می ‌زنند.

این روش معمولا در افرادی استفاده می ‌شود که بیش از دو یا سه رگ تنگ داشته و رگ‌ هایش خراب و مشکل ‌دار است، یا هر سه رگ اصلی کرونر آن ها تنگی ‌های وسیع دارد.

اما در افرادی که یک یا دو رگ از رگ‌ های خون‌ رسان قلب ‌شان به خصوص در قسمت ‌های ابتدایی رگ مسدود شده و هنوز کلفت است، آنژیوپلاستی کرده و بالون ‌می ‌زنند تا لوله‌ هایی وارد سرخرگ‌ های مسدود شود و آنگاه بالون ‌های متصل به آن را باد می ‌کنند تا راه، باز شده و سپس استنت می‌ گذارند.

دو نوع استنت داریم: دارویی و غیردارویی.

استنت دارویی به ندرت لخته می ‌شود، ولی در استنت غیردارویی بیمار باید روزی یک عدد قرص بخورد، در صورتی که بعد از استنت ‌گذاری حتی پس از گذشت یک سال، قرص ‌های ضد انعقاد خون بیمار قطع شود، حدود 20 تا 40 درصد خطر سکته قلبی وجود دارد و بنابراین در این روش بیمار محکوم است که یک عمر از داروهای ضد انعقادی استفاده کند.

معمولا در آنژیوپلاستی یکی از عوارض‌ نسبتا شایع این است که اگر پزشک تبحر کافی نداشته باشد، طی فشاری که توسط بالون به رگ وارد می ‌شود، رگ پاره می‌ شود که البته در بیمارستان ‌هایی که آنژیوپلاستی انجام می ‌شود دکتر بی‌ هوشی و جراح قلب آماده‌اند تا در صورت نیاز به بیمار کمک کنند.

از عوارض روش قلب باز هم این است که ممکن است رگ ‌ها خوب به هم پیوند نخورند، یا به هم بچسبند. از طرف دیگر در جراحی‌های باز، باز شدن قفسه ی سینه، بار روانی زیادی را برای بیمار به همراه دارد و وضعیت عمومی بیمار پس از عمل و بهبود و ترمیم زخم‌ ها از دیگر مشکلات بیماران بعد از جراحی‌های باز قفسه سینه است.

در آنژیوگرافی مشخص می‌ شود که کدام بیمار برای عمل جراحی قلب باز و کدام بیمار برای استنت مناسب ‌تر است و این بستگی به قسمتی از رگ‌ های کرونر دارد که مسدود شده است.