اصول این عمل مشابه آنژیوگرافی کرونر است‏ ‎.‎‏ پس از انجام آنژیوگرافی کرونر و یافتن محل ‏تنگی سرخرگی، در صورت مناسب بودن این ضایعه برای آنژیوپلاستی، بالون آنژیوپلاستی از ‏طریق کاتتر وارد سرخرگ شده و در محل تنگی باز می شود. به این وسیله تنگی شریان باز ‏می شود. با توجه به برگشت تنگی در این محل در اغلب موارد، در این محل استنت ( یک ‏لوله فنر مانند) قرار داده می شود. ممکن است آنژیوپلاستی یک یا چند رگ در یک جلسه ‏انجام شود. برخی از استنت ها حاوی دارو می باشند که این دارو به تدریج آزاد شده و از ‏تنگی مجدد و رشد مخاطی جلوگیری می کند؛  قطعاً این نوع استنت ها هزینه بالاتری دارند. ‏اگرچه آنژیو پلاستی یک روش درمانی کم خطر و نسبتاً بی درد محسوب می شود اما در ‏تعداد کمی از بیماران ممکن است آسیب به عروق کرونر در حین تعبیه استنت، خونریزی ‏داخلی و برخی عوارض خفیف نظیر آنچه توسط آنژیوگرافی ایجاد می شود به وجود آید. ‏مهمترین نکته در بیمارانی که مورد آنژیوپلاستی قرار گرفته اند ایجاد تنگی مجدد در محل ‏قبلی می باشد. اگرچه با استنت های دارویی این میزان کاهش یافته است با این حال در 10 تا ‏‏20 درصد موارد، تنگی مجدد رخ می دهد. بنابراین در صورت ایجاد علائم آنژینی ودرد ‏قفسه سینه در صورت تشخیص متخصص قلب، آنژیوگرافی مجدد انجام شده و بالون مجدد ‏در محل تنگی انجام می شود. خوشبختانه احتمال تنگی مجدد به مرور زمان کمتر می شود و ‏در صورت عدم ایجاد این عارضه در طی 12-6 ماه تقریبا به صفر می رسد. یکی دیگر از ‏نکات مورد توجه در بیماران تحت درمان با آنژیوپلاستی استفاده از داروهای ویژه ‏ضدانعقادی جهت جلوگیری از تشکیل لخته در محل تعبیه استنت می باشد. داروی آسپرین ‏برای این امرکافی نیست و معمولا برای 6-2 ماه از داروهای دیگر از قبیل ‏plavix‏ باید ‏استفاده شود. ‏

قطعاً پیشگیری از پیشرفت بیماری عروقی در سایر سرخرگهای کرونر توسط رفع عوامل خطر ‏ساز اهمیت بسزایی داشته و در صورت عدم رعایت این نکات ، درگیری شریانی در سایر ‏سرخرگها می تواند منجر به بروز مجدد علایم و خطر حمله های قلبی شود.